In een nabij gelegen dorp Changu Narayan, converseer ik dagelijks met mijn broeders; Thakur, Rupak en Bikash. Na schooltijd worden de Royal Enfield motoren gestart, de bandana’s bevestigd en namaak ray ban zonnebrillen opgezet. Bhaktapur mag weten dat we er zijn want de motoren brullen luid door de nauwe straten. Ik kan nog maar net de vliegerlijnen ontwijken van de kinderen die momenteel overal hun kite loslaten in verband met het aankomende Dashain festival. Changu Narayan is een dorp in de bergen net buiten de stad. Het is zwaar getroffen door de aardbeving waardoor we zigzaggend door het puin het oude centrum bereiken.

Sinds mijn eerste bezoek aan het land ken ik mijn drie Nepalese vrienden. Het zijn toegewijde onderwijzers en zowel persoonlijk als projectmatig zeer betrokken. Het is geweldig wat deze wederkerigheid tot stand brengt. In de laatste weken hebben ze me in contact gebracht met vele getroffen mensen. Bikash heeft contacten in een verderop gelegen bergdorp waarbij alle 25 kinderen van één school direct zijn getroffen door de ramp. Ze hebben niets of nauwelijks middelen om te schrijven. Vanmiddag presenteert Bikash ons de lijst die hij heeft samengesteld om deze kinderen eerste hulp te bieden. Schooluniformen, een schooltas gevuld met schriften, boeken, pennen en potloden, en voor het buitenvertier, voetballen, volleyballen, badminton, cricket etc. Ondertussen werkt Bikash als fulltime onderwijzer en heeft alle zorg nodig voor zijn nog jonge gezin. Hij woont momenteel in een kleine hut omdat ook zijn huis tijdens de aardbeving volledig is ingestort. In zijn geprefabriceerde noodwoning maakt hij plannen om zijn land te verkopen zodat hij een nieuw huis kan bouwen.

Mijn broeder Thakur is vriend van alles en iedereen die hier rondloopt. Als we naar het stadscentrum lopen kom ik altijd met kramp in mijn handen aan op het oude paleizenplein. Het handen schudden start bij de poort van zijn hostel en vervolgt zijn zweterige weg in langdurige conversaties. Huncha, has, has, la, la, la, ekdom ramro cha. Ik murmel altijd wat mee al krijg ik het Nepalees beetje bij beetje onder de knie. Het is interessant dat een taal ergens diep verborgen in je geest kan rusten. De taal ontwaakt pas als je je tussen de mensen begeeft. Thakur is een man met een groot hart en geeft genereus als het om zijn hostel kinderen gaat. Bij daadwerkelijk elke marktkraam steekt hij zijn neus tussen de merchandise en tovert zijn roepies tevoorschijn. Zijn vrouw Sharada probeert hem regelmatig te corrigeren als hij weer eens overladen thuiskomt. Het maakt weinig indruk op de man. Vandaag bestaat zijn ontluikende impuls uit satelliet televisie. De regelmatige sneeuw op zijn vierkante stoffige beeldbuis begint een terugkomende ergernis te worden. Binnen enkele uren staat de cabel guy in het hostel kabels aan elkaar te knopen en beleven de kinderen weer een sprankelend beeld. Met het zweet op het voorhoofd worden de formaliteiten haastig afgewikkeld omdat onze taxi klaarstaat om de kinderen Shiva en Himali uit het ziekenhuis op te halen.

De kinderen zijn vorige week geopereerd aan hun vergroeide benen. Met behulp van beugels wordt getracht de gewrichten te corrigeren. De kinderen komen uit een achtergesteld gezin, krijgen nauwelijks te eten en werken mee in de huishouding. Thakur kent de kinderen vanuit zijn geboortedorp Chitwan en vroeg mij of School Rise iets kan betekenen voor hun situatie. Hij is bereid de kinderen in zijn hostel op te nemen, te voeden en van extra onderwijs te voorzien. Na zich al meerdere malen over hen te hebben ontfermt, is hij verbaasd over hun goede kennis. De kinderen zijn leergierig en mentaal zeer gezond. Onze Nissan stuitert over slingerende bergwegen en nadert het ziekenhuis. Nog voor de ingang zitten de verlegen kinderen gereed op een krakkemikkig bankje wachtend op wat komen gaat. Met grote ogen kijken ze naar me als ik onhandig uit het kleine busje klim. De meegebrachte kleurrijke knuffels toveren een lach op de verwonderde gezichten. Na twintig dagen in het ziekenhuis gaan de kinderen ineens niet meer naar huis. Thakur ontfermt zich over het paar en overlaadt de kinderen met chocola. Als we in het hostel aankomen, vallen ze in de armen van hun nichtje Arpana. Het verlicht de vervreemding enigszins. Arpana komt ook uit Chitwan en is het meisje dat vier jaar geleden herhaaldelijk door haar klassenleraar werd geslagen. Haar ouders werken in Korea om haar onderwijs te kunnen betalen. De kinderen zijn nu gelukkig allen ondergebracht in een warm hostel, verzorgt door twee geweldige ouders; Thakur en Sharada Dhakal.

De moesson lijkt zijn hoogtepunt voor het laatst bewaard te hebben. Het regent hier al dagenlang. Elke dag probeert men met man en macht het water weg te pompen en de stad zo droog mogelijk te houden. Het drainagesysteem is sinds de aardbeving ernstig beschadigd waardoor de rivier regelmatig buiten zijn oevers treedt. De mensen in de lager gelegen tentenkampen vrezen het ergste. Het enige wat ze nog hebben wordt nu bedreigd door een nieuwe natuurramp. Midden in de nacht word ik opnieuw wakker van het gekletter op de platte daken. Het onweer maakt alles nog onstuimiger terwijl de honden deze nacht juist niets van zich laten horen. Tijdens het ochtendgloren heerst er een serene rust. Niets vermoedend open ik de houten luiken van mijn gastenverblijf en kijk ik neer op een zee van water. Het dal is volledig ondergelopen. Mensen in de lager gelegen gebieden dragen hun laatste eigendommen naar een nieuwe verblijfplaats. De daken van de tenten van het rode kruis steken nog maar net boven de watermassa uit. Thakur en ik besluiten om vroeg in de ochtend toch naar het nabij gelegen bergdorp te vertrekken om een programma op te stellen om de kinderen van schoolmaterialen te voorzien. Onderweg worden we al snel geconfronteerd met enorme watermassa’s die de weg blokkeren. Vastbesloten, met opgestroopte broek, pruttelt de Royal Enfield door de watermassa. De stevige stroming maakt het nog moeilijker al weet mijn toegewijde coureur zich knap een weg door het water te banen.

Na een druk ochtendprogramma zingen we zoals elke ochtend het Nepalese volkslied met de kinderen van Sunshine School. Het duurt even voordat het tot me doordringt dat het voetbaltoernooi van vanmiddag niet door kan gaan. Het ingestudeerde 5-3-2 systeem staat op losse schroeven omdat ook het nabijgelegen voetbalcomplex is veranderd in een meer. Na een week lang trainen zijn we klaar voor de strijd tegen een team van Gorkha soldaten. Lambu van Gaal heeft de hele week met de jongens op het trainingsveld gestaan en de strategie tot in de puntjes besproken. De teleurstelling is op de gezichten af te lezen als ik de jongens zie aankomen wandelen in de modderige straten. Even lijkt Sunshine’s spreuk bij de ingang belangrijker dan ooit: Never, Never, Never give up. Ik vraag de onderwijzers naar alternatieven maar niemand weet ons verder te helpen. Plots herinner ik me één van de oud studenten, een getalenteerde voetballer die onlangs nog is uitgekomen voor het nationale elftal van Nepal onder 21. Het duurt even voordat ik zijn telefoonnummer weet te vinden. Abishek is blij verrast dat ik hem weet te consulteren en zet vandaag alles aan de kant om ons van een voetbaltoernooi te voorzien. Na enkele uren zitten we in de schoolbus naar een nabijgelegen indoor sportcomplex. De jongens zijn extatisch en weten niet wat ze zien in de geweldige ambiance. De ene goal is nog mooier als de andere waarbij de meiden gillen alsof ze naar ware profs kijken. We hebben een onvergetelijke middag samen. In de avond wint het nationale Nepalese elftal sinds 30 jaar van haar grote broer India tijdens de finale van de South Asian Cup. Sport verbroedert en doet soms even al het leed vergeten die de stad het afgelopen jaar heeft moeten doorstaan.