Er hangt een mysterieuze sfeer rondom de vermissing van keukenhulp didi. Bij aankomst sprint ik naar de keuken om deze toegewijde vrouw weer te ontmoeten. Endira didi is sinds jaar en dag de hoeksteen van het gezin, zij wist altijd op een buitengewone manier haar werk te verrichten. Ik zie nog steeds voor me, hoe ze tevergeefs, de mierenkolonies rond haar gasstel uitroeide, hoe zij sliep op de houten bank in de keuken en zij elke schooldag het eten bereidde voor 300 kinderen. Didi was onverzettelijk, een maatje en een klankbord.

‘Enkele maanden geleden heeft ze haar biezen gepakt; vertelt haar dochter Mira.’ Verder wil ze er niet teveel over zeggen. Volgens anderen heeft ze psychische problemen. Diep in mijn hart hoop ik dat zij heeft gekozen waar ze altijd al naar verlangde. Dat ze is teruggegaan naar haar familie. Net voordat we beginnen met een projectvergadering, wordt de principal gebeld dat de schoolbus bij een ongeluk is betrokken. Er worden sterke mannen gevraagd, omdat het in dit soort situaties nog wel eens uit de hand kan lopen. In Nepal verzekert niemand zich en worden situaties soms direct op straat uitgevochten. Met een zogenaamde lichtvoetige knokploeg arriveren we op de crime scene. We vinden een scooter die gevouwen is om de achterbumper van de schoolbus. Er is gelukkig alleen materiele schade. Zonder al te veel tumult, een strenge blik is soms al voldoende, gaan we allen naar het nabij gelegen politiebureau. Omdat we van weinig sensatie kunnen spreken ontsnappen Thakur en ik aan de ellenlange formaliteiten. Verderop in de straat dansen kinderen om een groot kampvuur. Grote van stro gemaakte vogelverschrikkers worden in brand gestoken. Jolig dansen we met de kinderen mee en vergeten de consternatie rondom het ongeluk. Omdat de scooterchauffeur geen rijbewijs heeft is hij degene die de materiele schade moet vergoeden. Duidelijke afspraken worden er op dat moment niet gemaakt waarop, bij thuiskomst, de principal furieus reageert op ons incapabele gedrag. We waren nu eenmaal afgeleid door de festiviteiten van de Newari bevolking. Vandaag wordt het kwaad uit de stad verdreven. Dronken mensen rennen extatisch, achter de in brand gestoken poppen aan. Binnen enkele uren is de stad bedolven onder een mistige rookpluim.

Na ontmoetingen met verschillende organisaties en mensen krijg ik een steeds beter beeld van de hulpbehoevendheid. Vanuit onze organisatie willen we ons op dit moment vooral richten op de kinderen en onderwijzers die direct getroffen zijn door de aardbeving of kinderen uit achtergestelde gezinnen. In Nepal zijn na de aardbevingen tal van organisaties ontstaan om iets te kunnen betekenen voor de getroffenen. Dit betekent niet dat de mensen die ik ontmoet allemaal even integer zijn. Er zijn tal van culturele verschillen, lees corruptie, belangen waar ik persoonlijk tegen aanloop en die de plannen vertragen. Een schoolgebouw is belangrijk maar het zijn haar mensen, gedragen door passie en kennis, die het land verder helpen. Concreet zijn we nu bezig om een aantal kinderen uit probleemgezinnen onder te brengen in een nabijgelegen hostel en deze kinderen een studietoelage te bieden. Sunshine School is een ‘relatief’ gezonde school waardoor we niet direct een bouwfonds willen opzetten voor nieuwe klaslokalen. Een team van betrokkenen gaat in Bhaktapur en omstreken families uitnodigen van kinderen die niet naar school gaan. Deze achtergestelde kinderen genieten straks hun onderwijs op Sunshine School dat door School Rise gefinancierd gaat worden. Indirect kan Sunshine School op deze manier beginnen met de bouw van een nieuwe school. We willen u als donateur verzekeren dat de hulp, direct naar deze kinderen gaat. Verder voorzien we de onderwijzers en studenten met noodzakelijke materialen en maken plannen om onderwijstraining te organiseren. Later deze week gaan we verschillende scholen en weeshuizen bezoeken om daar tevens hulp te bieden.

Als de regen deze week enigszins minder wordt gaan we een voetbaltoernooi organiseren op een nabijgelegen school. De vergadercultuur aangaande deze activiteiten is nogal intens. Er wordt soms uren geconverseerd en nagedacht hoe en wanneer het gras gemaaid gaat worden. Ondertussen wordt de bouwgrond voor de nieuwe klaslokalen van Sunshine School handmatig gemaaid. Dagenlang wordt de wildernis met minuscule sikkels verwijderd.

Tijdens mijn bezoeken in de afgelopen vijf jaar, blijf ik leren van een wonderschone maar ook gecompliceerde cultuur. Verandering in autoritaire onderwijsinstanties, zal van binnenuit moeten plaatsvinden. Het zijn mensen zoals didi en vele anderen hier in de Himalaya, die hun werk op een buitengewone manier weten te verrichten, die mij enorm weten te inspireren. Deze mensen laten mij dromen die een maatje te groot zijn, zodat we er in kunnen groeien.